Atrakcje
Kościół pw. Św. Marii Magdaleny
Obecna bryła kościoła to realizacja wieloetapowa. Najstarsza część powstała w latach 1632-1654. Kolejna przebudowa trwała w latach 1781-1784. Ostatnia przebudowa i powiększenie bryły kościoła trwała w latach 1894-1896 (proboszczem był wtedy patriota polski ks. prałat Władysław Enn). Wtedy nadano bryle kościoła charakter późnorenesansowy z pewnymi elementami baroku. Powstały dwa rzuty, dwa nowe szczyty: nad zakrystią i od strony zachodniej, nad nową kaplicą Świętego Krzyża. Kalenice nad zakrystią i nad dobudówką od strony zachodniej, dowiązane zostały do kalenicy głównej. Znacznej zmianie uległa bryła wieży. W przyziemiu wieża poszerzona została do szerokości świątyni, obudowana i wchłonięta w bryłę kościoła. Wieża otrzymała pełną elewację południową, rozczłonkowaną pilastrami na trzy osie, z których główną część stanowi barokowy portal. Wyżej otrzymała półokrągło zakończone okna. Dachy kościoła przysłonięte zostały prostymi uszakami. Samą wieżę ukształtowano od nowa. Nadbudowana została górna kondygnacja, rozczłonkowana trzema otworami (duże blendy), rozdzielonymi pilastrami. Zakończona została mocno profilowanym gzymsem. Nad tą partią umieszczono ośmioboczny bęben, na którym oparto barokowe hełmy. W 1898 r. umieszczono na niej nowy zegar. Przy zachodnim ramieniu transeptu dobudowano wielką kruchtę, która stanowiła drugie wejście do kościoła. Stara zakrystia poza zmianą dachów i szczytów otrzymała wejście od strony północno-wschodniej i duże otwory okienne (zakończone półokrągło) w pierwszej kondygnacji. Zlikwidowane zostały okna umieszczone poprzednio w północnej elewacji. Wszystkie pilastry umieszczone na parterze otrzymały wysokie bazy. Znacznej zmianie uległa kaplica św. Krzyża oparta na rzucie wieloboku z dość płaską kopułą. Otrzymała duże otwory ujęte w pilastry. Po ostatniej przebudowie bryły kościoła w latach 1894-1896 zmieniło wnętrze kościoła. Przebudowano i powiększono chór oraz zakupiono nowe organy.
Barokowa plebania otoczona parkiem z okazałym pomnikiem przyrody
W najbardziej urokliwym miejscu, w centrum miejscowości, znajduje się park z pięknym drzewostanem. Na niewielkim wzgórzu malowniczo położona jest plebania. Otoczona od wschodniej strony jeziorem Miejskim, a po przeciwnej stronie usytuowany jest kościół. Niezapomnianych wrażeń dostarcza spacer po tym terenie i zatrzymanie się wśród drzew, śpiewających ptaków i powiewu wiatru znad jeziora.
Bryła plebani pochodzi prawdopodobnie jak kościół z pierwszej polowy XVII wieku. W XIX wieku dobudowano łącznik do budynków gospodarczych. Do czasu rozbiorów była siedzibą miejscowych proboszczów, później pełniła rolę letniej rezydencji biskupów poznańskich. Obecnie zamieszkiwana Jest przez księży rzymsko-katolickich, Przy plebani znajduje się dziewiętnastowieczny budynek gospodarczy z pomieszczeniem na powozy i stajnią, która przerobiona została na mieszkanie. W parku przed plebania na uwagę zasługuje stara lipa, prawnie uznana jako pomnik przyrody liczący około 400 lat. Na plebani znajdują się księgi kościelne oraz kronika od 1631r., czyli od czasów ostatniego pożaru, który strawił plebanię i księgi metrykalne.
Muzeum Dom Szewca
Muzeum zostało otwarte we wrześniu 1984 roku. To przede wszystkim zabytkowy budynek mieszkalny z II połowy XVIII wieku zbudowany z drewna na wysokiej kamiennej podmurówce. Dom Szewca wyróżnia się spośród innych budynków na pszczewskim rynku kształtem i proporcjami, wyznaczonymi przez kryty gontem wysmukły dach, stanowiący 2/3 wysokości budowli. Zamieszkiwany był niegdyś przez znaną w Pszczewie rodzinę Paździorków. Część powierzchni ekspozycyjnej muzeum przeznaczona została na odtworzenie warsztatu i sklepu szewca Feliksa Paździorka znanego działacza polonijnego. Ciekawostką Muzeum jest zachowana tzw. „czarna kuchnia” z połowy XVII w. Ponadto zobaczyć można znaleziska z wykopalisk archeologicznych, a także wystawę pt. „Dawny Pszczew na fotografii i pocztówce”. Obecnie, poza funkcjami muzealnymi, obiekt spełnia również rolę sklepu z pamiątkami oraz centrum informacji turystycznej. W 2016 roku przeprowadzony został remont dachu polegający na wymianie i uzupełnieniu elementów konstrukcji oraz wykonaniu nowego pokrycia dachowego. Remont dofinansowany został ze środków Urzędu Marszałkowskiego i Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.
https://gokpszczew.pl/172-historia.html
Punkt widokowy Góra Wieżowa
Wznosząca się nad brzegiem Jeziora Pszczewskiego Góra Wieżowa zwana przez niektórych Górą Ślimaczą to nic innego jak średniowieczny gródek stożkowy, czyli nasyp ziemny o kształcie ściętego stożka. Na jego szczycie wznosiła się niegdyś zbudowana z drewnianych bali, wzmocniona polepą wieża mieszkalno-obronna. Współcześnie urządzono tu taras widokowy z ławkami.
Miejscowe legendy skłaniały się ku hipotezie, że wzgórze usypali Szwedzi. Nawet w księgach kościelnych znalazł się zapis z 1631 r.: „Gustavus Adolfus z wojskiem kraj najechał (…) Spalili heretyki kościół i probostwo, ludzi bili i zranili, i miasto spalili (…) fossy i okopy usypali między jeziorami, i górę Wysoką, i do Trzciela poszli”. Przeprowadzone w 2006 r. badania archeologiczne ustaliły jednak ponad wszelką wątpliwość, że wysoki na 20 m kopiec jest XIII w. założeniem obronnym.
Obwód Góry Wieżowej wynosi u podstawy – 120 m, u wierzchołka – 30 m. Jej wysokość to 20 m. Na szczycie znajdują się ławki, a także punkt widokowy na jezioro.
Wieża widokowa w Zielomyślu
Góra Trębacza, na której zbudowano wieżę ma 97,30 m n.p.m., jednak wieża znakomicie góruje nad terenem i drzewami. Rozciąga się z niej rozległa panorama okolicy – widok na lasy, pola i urozmaiconą polodowcową rzeźbę terenu.
Nazwa góry nawiązuje do legendy z czasów wojen szwedzkich. Wędrowały tędy i walczyły tu wojska szwedzkie, opowiada o niej legenda spisana przez Franciszka Golza:
Na Ziemi Międzyrzeckiej rozbito razu pewnego znacznie siły nieprzyjaciela. Rozgromione oddziały szwedzkie miały się połączyć na wzgórzu leśnym obok obecnej stacji kolejowej Zielomyśl. Przy wzgórzu znajdowało się wtedy duże jezioro, które obecnie już zarosło. Przez jezioro to przeprawiał się po wielogodzinnej wyczerpującej ucieczce trębacz wojsk szwedzkich, który stracił łączność z głównym oddziałem. Z trudem przepłynął on na drugi brzeg jeziora i ostatkiem sił wdrapał się na szczyt wzgórza, by natychmiast podać hasło do zbiórki. Ledwie jednak zagrał swój hejnał wojenny, dosięgła go śmiercionośna kula. Na pamiątkę jego czynu i bohaterskiej śmierci nazwano to miejsce Górą Trębacza.
STOŁUŃSKA ZAGRODA
Chciałbyś poznać wyjątkowe zwierzaki? Pragniesz spędzić wolny czas z dala od zgiełku miasta? Chcesz Twojemu dziecku wyprawić oryginalne urodziny? Odwiedź stołuńską zagrodę.
Kompleks rekreacyjno – sportowy
Między szkołą a plażą, przy ulicy Szarzeckiej znajduje się kompleks rekreacyjno-sportowy. Do dyspozycji entuzjastów aktywnego wypoczynku, zarówno tych małych, jak i dużych, są kort tenisowy wraz ze ścianką treningową, boisko do piłki plażowej, małe boisko piłkarskie, siłownia zewnętrzna, tor rolkowy oraz plac zabaw.
