Nowe Gorzycko w średniowieczu było własnością szlachecką. Obszar wsi był podzielony na część dworską z folwarkiem i zabudowania chłopskie. Najstarsza informacja o Nowym Gorzycku z dokumentów źródłowych pochodzi z roku 1424. Pierwszym znanym właścicielem wsi był Sędziwój z Niewierza, który posiadał także Gorzycko, nazywane wówczas Starym Gorzyckiem, Przytoczną, Krobielewo i Goraj. W wieku XVIII wieś należała do polskiego (bukowieckiego) odłamu rodziny Unrugów. Od średniowiecza Nowe Gorzycko było częścią parafii Pszczew. W XIX wieku zostało przyłączone do parafii Wierzbno. W tym okresie znacząco wzrosła liczba protestantów – stanowili oni około 90% mieszkańców. Założyli własną szkołę, do której uczęszczały również dzieci katolickie. Po zakończeniu I wojny światowej znalazło się w granicach Niemiec. Nowe Gorzycko położone jest u stóp ciągu wałów moreny czołowej zlodowacenia poznańskiego. Morena ta porozcinana jest głębokimi, krętymi wąwozami, a porastające ją lasy są bogate gatunkowo, możemy więc podziwiać tu rzadko spotykane dąbrowy czy buczyny.
