Świechocin jest niewielką osadą o rolniczym charakterze. Na południowy zachód od wsi rozciąga się, utworzony przez wody lądolodu skandynawskiego, piaszczysty wał zwany Ozem Świechocińskim. Ma 3,5 km długości, 600 m szerokości, kilka kulminacji i obniżeń. Maksymalny szczyt – góra Przyspa – wznosi się 103,3 m n.p.m. przy wysokości względnej dochodzącej do 30 m. W granicach sołectwa rośnie okazały modrzew europejski – pomnik przyrody. Najstarsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z XV wieku. Była ona wtedy własnością biskupów poznańskich i wchodziła w skład pszczewskiego klucza dóbr. W czasie potopu szwedzkiego Świechocin został zniszczony przez wojska cesarza Leopolda, a w roku 1710 mieszkańcy zostali zdziesiątkowani przez epidemię dżumy. W wyniku II rozbioru Polski Świechocin znalazł się w granicach Królestwa Prus. Po zakończeniu I wojny światowej wieś powróciła do Polski, co uczczono postawieniem dzwonnicy. W 1924 roku Świechocin włączono do parafii w Stokach. Z tamtych czasów pozostał także drewniany krzyż przydrożny z 1926 roku. W czasie II wojny światowej dzwon został zarekwirowany przez okupantów. Dzięki staraniom mieszkańców, w roku 2003 na dzwonnicy zawisł nowy.
