Przed 229 laty patrioci, zwolennicy przemian w tajemnicy przed stronnictwem moskiewskim przyspieszyli o dwa dni obrady sejmu i większością głosów przyjęli projekt konstytucji, którą zaprzysiężył król Stanisław August Poniatowski. Ustawa Rządowa z dnia 3 maja miała zlikwidować wady systemu politycznego Rzeczypospolitej Obojga Narodów i uratować tonącą Ojczyznę. Konstytucja zmieniła ustrój państwa w monarchię dziedziczną, ograniczając demokrację szlachecką. Wprowadziła częściowe zrównanie praw osobistych mieszczan i szlachty, stawiała chłopów pod ochroną państwa, zniosła liberum veto. Była drugim na świecie i pierwszym tak nowoczesnym europejskim dokumentem państwowym. Szkoda, że w praktyce prawie nie weszła w życie. Szkoda, że nie podpisano jej np. 25 lat wcześniej – to już bardzo pobożne życzenie. Być może losy Polski potoczyłyby się inaczej? Niemniej obudziła w ówczesnym społeczeństwie nadzieje na poprawę sytuacji w kraju. Do dziś jest wzorem kompromisu, w którym rozsądni ludzie rezygnują z własnych interesów dla dobra idei wyższej, a władza odpowiedzialna za państwo potrafi podjąć trudne decyzje – również te niepopularne.